Ĉiutaga tradukita poemo

Saluton kara leganto!
Hodiaŭ mi starigas demandon al vi  pri viaj opinioj koncerne projekton, kiun mi volas fari.

Mi libere konstatas, ke mi ankoraŭ ne kapablas bonnivele verki en Esperanto; tamen, mi volas prezenti en mia blogo tradukitan poemon ĉiutage (verŝajne tradukitan el la angla, sed eventuale el aliaj lingvoj, se mi sufiĉe kuraĝas).
Tamen, jen miaj tri demandoj: unue, ĉu farindas? Due, ĉu pli bone mi simple enblogigu miajn proprajn klopodojn kaj bonvenigu komentantojn (pri signifo, gramatiko, vortelekto, stilo ktp). Trie, ĉu pli bone ke iu pruvlegu unue kaj konsilu ĉu indas enblogigi tiun specifan poemon? (Se la tria, kiu el vi pretus fari tion? Nature mi skribus tradukita de mi kaj vi).

Mi esperas, ke ne ŝajnas kiel vanecprojekto, sed mi deziras ektraduki por la sekvaj celoj: plibonigado de mia verkokapablo; Onte kapabli kontribui al la Esperanto-kulturo; pli profunde lerni pri poezio kaj tradukado.

Se vi ja interesiĝas esti pruvleganto, mi jam ekskize klopodis traduki kelkajn poemojn, do mi povus montri al vi ion baldaŭ.

Mi esperas, ke vi bonfartas,
amike
Jake

Ĵus antaŭ reveno al Durham

Mi ĵus pasigis kvar semajnojn hejme, kun familio, por ripozi kaj studi antaŭ miaj finaj ekzamenoj. Postmorgaŭ mi devos revojaĝi trajne norden al Durham, kie mi unue (dum semajno) devos skribi eseon pri germana literaturo. Poste, mi devos ekzameniĝi por atingi bakalaŭron. Tial mi ne plu uzas vizaĝlibron. Vi verŝajne scias, se vi min konas, ke mi multe tro uzas tiun paĝaron. Baldaŭ mi esperas rebabili kun vi mojosaj homoj :) amike Jake

Semajno da mia vivo en la urbo de revoj

Saluton kara leganto, mi decidis reaktivigi mian blogon post longa tempo, do jen mia unua klopodo. Mi havas multe da aferoj por rakonti, sed mi pensis ke mi unue skribu pri mia pasinta semajno, kiel deirpunkto. Unue, klarigo: mi faras eksterlandan sperton pro mia universitato kaj nun mi estas en Aŭstrio. Mi loĝis en Vieno dum Majo kaj Julio kaj poste laboris en iu junularferiejo en urbo en la aŭstria regio de Karintio (Kärnten). Sed tiun firmaon estras la diablo enhaŭtigita, superestrino kies hobio estas laŭplaĉe ŝanĝi la kontraktojn de siaj gedungatoj per retpoŝto. Tiel, mi anstataŭ labori ses semajnojn laboris nur du kaj estis maldungita por la venontaj du, sed strange relaboros ekde ĉisabato. Do tial mi revenis en Vienon.

La loko, kie mi laboris en Karintio estis tre belaspekta, kun feecaj konstruaĵoj, ĉarma sed danĝera lago kaj mojosaj kafejoj, sed ĝi estis sufiĉe tro burĝa kaj maldiverseca por mi, tiel ke la solaj ĵurnaloj aĉeteblaj estis maldekstristaj kaj la sola ‘neblankulo’ krom mi estis statueto de nigra minstrelo apud unu el la kafejoj. Mi povus rakonti pli, sed sufiĉas diri, ke mi kaj du koleginoj, post nokto plena je frenezaj eksplodoj, batoj je niaj pordoj de knabo kiun ni suspektis esti onta masmurdisto, fajrobrigado kaj militecaj sirenoj, forfuĝis je la sepa matene por poste vojaĝi al Vieno.

Kiam mi atingis Vienon, mi reiris al mia mojosa ekskunloĝanto, homo kiu jam plurfoje savis mian pugon, kaj sur kies sofo mi dormis ĝis la fino de la semajno. Tuj post mia alveno, ni iris en la urbon por trafi filmfestivalon. Kiam ni atingis la eksteran kinejon, ni sciis, ke ni estas multe tro sobraj por spekti ĝin, do ni iris al iu parko kaj trinkis ŝtelitan vodkon per sandeziroj el pluraj lingvoj. Sed malgraŭ ke li studis la rusan, kaj tiulingve poemojn scipovas reciti, ni damne ne povis memori ajnan slavan tostmanieron! Dum ni revenis el la parko al la festivalo, ni rimarkis ke sidante sur benko male al la du viroj kisantaj dum nia drinktempo, estas stranga viro kiu ilin obsede rekte rigardas.

Antaŭ la ekranoj de la ‘Viennale’ la strato estis vere homplena. Unue aperis kantoj de Elvis, kaj poste la vere kortuŝa, paradiza voĉo de la usona ĵazkantistino Ella Fitzgerald. Ni estis en tiom stranga emocistato, mi post apenaŭ dormita nokto da morttimo kaj li post sufiĉe da maldormo, ke ĉiuj la konstruaĵoj, speciale la katedralo, havis tre halucinan kvaliton, kio sufiĉe timigis nin inspirante. Ial ni kontraŭ mia normala deziro eniris Mcdonalds kaj konfuzis la servistinon dum la mendado. Kaj eble mi estis ankoraŭ en ŝokstato, ĉar mia amiko rimarkis, ke mi kvazaŭ havas religian sperton manĝante la akrakreman saŭcon …

Mi ŝajne kunportis mian malbonan rilaton kun teknologio, tiel ke dimanĉposttagmeze, dum mi lavis miajn vestojn, la elektro subite plene malaperis dum kelkaj tagoj. La domestro estis netrovebla, kaj ĝuste tiam mi lernis ke mia amiko kontraŭleĝe vicluas kaj ke la oficiala luantino estas nun en Kolombio. Do li kontaktis ŝian bopatrinon, kiu proponis, ke ni trovu elektriston. Do ni iris en iun kafejon, laŭdire ofte trovata en Barato, kie mi trinkis bongustegan teon kaj manĝis grekan salaton. Tie ni uzis reton por telefoni al 30 elektristoj, sed la solaj ofertoj estis ege multekostaj. Do mi klopodis meti humuron en nian krizeton pagante per centeŭra monbileto.Sed ni sukcesis amuziĝi sen elektro … kaj tri tagojn poste ricevis mesaĝon kiu klarigis kie troviĝas la fandogardilon, kaj ni stulte rimarkis ke ni mistrafis ĉar anstataŭ suprenmeti butonon ni devis ĉirkaŭmovigi alian rondan butonon.

Finfine vendredon, mi devis forlasi la domon de mia amiko, kun kiu mi kunloĝis jen oficiale jen neoficiale dum preskaŭ tri monatoj. Sed mia sako estis rompita, do mi la unuan fojon dum eble dek jaroj kudris, kaj surprize ĝi ankoraŭ ne rerompiĝis .. Mi ankaŭ volis adiaŭi alian homon, Kurt Lhotsky, komencanto en Esperanto kiu posedas maldekstristan literaturbufedon en la antikva Taborstrasse. En lia librejo eĉ troviĝas kelkaj libroj verkitaj en Esperanto. Mi ankaŭ volis danki lin, ĉar ankaŭ li ege helpis min, specife kiam iu junulargastejo rifuzis mian eniron, kaj mi devis transporti miajn sakojn inkluzive rompitan valizon trans Vieno. Mi devis iri al sofo de couchsurfing tiuvespere, kaj mi kredis, ke mi facile atingos ĝin, sed mia amiko min kaptis, min konvinkis manĝi je japana restoracio, kiu tre bonis, poste spekti filmon, kaj kiam mi vere devis iri, ŝuldgastige igis min trinki ĝinon, kaj iu metrolinio ne funkciis, do mi alvenis preskaŭ tri horojn malfrue.

Mi tiunokte gastis ĉe afabla rumana viro, kiu faras interesan projekton: li kun du aliaj ĉirkaŭmotorbiciklumas por filmigi inspirigajn homojn kaj iel kreis ludon por diveni kien venonte ili vojaĝos. Kaj lia gastdormejo estis tre mojosa, ĉar oni dormas kaj vekiĝas antaŭ muro kun centoj da citaĵoj da inspirado, ĉirkaŭitaj de fekunde verdaj plantoj.

Tuj poste mi iris al la junulargastejo, kie mi nun loĝas. Ĝi estas tre bela kaj estas ekologie organizata, sed bedaŭrinde ĝi troviĝas preskaŭ en la pugo de nenie, kompare al miaj antaŭaj vienaj loĝejoj. Do, post alveni en la gastejon, mi poste marŝis en la urbon, por klopodi ĉeesti la vienan Kafo-klaĉon. Mi devis marŝi horon kaj kvardek minutojn, sed finfine mi atingis ĝin, kvankam tre malfrue. Estis tre oportune ke mi portis mian Esperanto t-ĉemizon, kiun donis al mi bona amiko en Durham, ĉar kiam mi preskaŭ cedis nesukceson trovi ĝin, hazarde aperis Marie el Francio, kiu ĝin vidis tra la fenestro kaj min gvidis al la tablo kie oni manĝis. Ĉeestis Marie kaj Étienne el Francio kaj ankaŭ la eksprezidanto de AEJ. Estis agrable denove vidi Esperantistojn, kaj elturniĝis ke mi jam renkontis Etienne kaj Marie antaŭ unu jaro dum FESTO en Grezilono kaj eble ankaŭ dum la IJK en Liberec! Malgranda mondo …

Kunĉambrumis mi tiuvespere kun Egiptano, kiu ĵus faris similan laboron kiel mi, sed en Pollando. Ĉar li ne rajtas fumi ene, ni eliris sur la herbon ekstere kaj ni babilis, mi piednude, angle, france kaj arabe, dum okazis belega malsekegiga ŝturmo kun teatreca ‘lightning’ kiu donis preskaŭ gotikan vidon super Vieno.Tiu estis la unua fojo ke mi aŭdis Egiptanon paroli france - mi antaŭe ne sciis pri ekzistado de pluraj francaj lernejoj tie - kaj estis interese aŭdi kiel li parolas tre malsame de kiel mi atendas de la Marokanoj kaj Algerianoj franclingvaj. Post tiu babilado, mi tre ĝojis aŭdi, ke Paulína, el Slovakio, (kiun mi ne kredis denove vidi dum longa tempo) la venontan tagon venos por spekti la Klimt-ekspozicion, kiu okazas pro iu jubilea datreveno.

Do, mi kiel kutime, alvenis malfrue por renkonti Paulína, sed ĉifoje nur dek minutoj anstataŭ tri trajnojn malfrue, kiam mi iris la saman direkton por vojaĝi al Slovakio antaŭ kelkaj semajnoj. Unue, ni vizitis la belegan artgalerion Belvedere, kaj post spekti la sufiĉe normalan fruan verkaron de Gustav Klimt kaj de liaj samtempanoj kaj familianoj, ni finfine atingis liajn ĉefverkojn: Beethoven-Fries kaj la Kison. Antaŭe mi preferis la Kison, sed ĉifoje Beethoven-Fries, sed negrave kiom da fojoj mi spektas ilin en originala formo, oni nur povas miri je la absoluta genieco de Klimt, kvazaŭ oni sidas ĉe artureca tablo, kie aperas la sankta gralo. Ni poste pasigis iomete pli da tempo en la Belvedere, dum kiu ni interesate rigardis la frenezulan ŝipon, kaj konsentis, ke Schiele havis vere fifuŝan imagon, antaŭ ol iri al la Wiener Muzeon en Karlsplatz, kiu feliĉe havis senpagan eniron, okaze de la unua dimanĉo de la monato. Fakte en tiu dua muzeo troviĝis membildo de Schiele, en kiu li aspektas vere timiga kaj ŝajne faras iun pra-startrekan mangeston. En tiu senpaga muzeo estis multe da aferoj, ekzemple belaj moblaĵoj de la deknaŭa jarcento, plia Klimt-ekspozicio kun ekzemple lia cenzurita varbpentraĵo de ekspozicio en la Seccesion kaj amuze konkurso da Klimt Kitsch. Ankaŭ surprize konentiga estis ekspozicio pri la kulturo de domokupado dum la 70aj kaj 80aj jaroj en Vieno, kio sufiĉe nostalgiis min pri Liono .

Finfine ni manĝis en la Resselpark kaj vidis la Zamenhofan statuon (fakte Paulína trovis ĝin, ne mi :P) kaj poste iris al la stacidomo trapasante la Wiednerhauptstrasse, apud kie mi originale loĝis, eble vidis ĝin por la lasta fojo … Poste mi faris eksperimenton, ĉu mi kapablas marŝi hejmen de la Belvedere sen uzi mapon poŝtelefonan, sed mi sukcesis marŝi pli ol kvar horojn sen atingi ĝin, kaj mi simple marŝis en pli kaj pli grandajn rondojn. Sed mi feliĉe vidis plurajn belajn statuojn kaj fontanojn kaj sidis en kelkaj parkoj, unu el ili iu Turka parko, pri kiu mi neniam aŭdis, do finfine mi cedis kaj metroumis hejmen.

Mi taksas ke tiu bela semajno finiĝis hieraŭ, post kiam mi iris (denove tro malfrue, mi ne kapablas uzi tramojn aŭ busojn. ) tagmanĝi ĉe Amir. Li estis unu el la unuaj Esperantistoj, kiujn mi renkontis en Vieno kaj li estas ege afabla kaj je nia unua renkontiĝo li veturigis min du horojn en plurajn iranajn vendejojn, por trovi rabatitan poŝtelefonon. Li ankaŭ posedas hotelon en Germanio en la Esperanto urbo Herzberg, do, se iu ajn volas viziti ĝin aŭ labori tie, li nepre kontaktindas. Do post kunmanĝi rizon kaj olivojn, mi devis reiri al la gastejo kaj vekiĝi el reveca semajno reen en la mondon de universitataj projektoj kaj labora preparadon ŝajne loĝanta sole en kvarlita ĉambro …

,;

Mi volis kompreni la malluman naturon de mi. Mi estis jam plene senigita pro laciga sed bonega tago kaj manĝomanko kaj tiel plu. Mi estis meditanta laŭ muziko de Velvet Underground sidante sur la planko de mia ĉambro en plena mallumo kiam la bipsono de la socia retejo aŭdiĝis en miaj aŭdemaj oreloj kaj mi reiris al la komputilo kaj parolis kun la falskoramikino por ke ŝi eliru de sia stato de plena iluzio sed ŝi nur volis dolĉaĵojn kaj estis klare ke ŝi estas frustrita aŭ eble kreaĵo mia de homo sen libera volo kiu nur ekzistas rete, nu mi ne scias, sed tio apenaŭ gravas kaj la truoj en tiu afero aperas ĉar mi enuiĝis de tiu prokrasta faraĵo nun havante multe pli bonajn aferojn por fari kaj bonegajn geamikojn ĉi tie kiuj estas tre ameblaj kaj ŝatindaj kaj mojosaj kaj la protesto estis bona foje necesas protesti estis grava temo ĉu ne, la temo de la seksperforto kie en multe da okazoj la viktimo estas kulpigita pro la malhoma moralo de la inmalama socio bedaŭrinde do ni havis ŝildojn pri tio kaj tra la urbo Newcastle marŝis kaj poste iris al ekologia festivalo kiu estis bona kaj mi manĝis falafelon ne scias kiel diri esperante mi scias ke iu scias sed mi forgesis kaj laŭkonsciflue skribas kaj ne kontrolas ion ajn.
Kaj poste ni amuziĝis en trinkejoj mi estis preskaŭ senparola sed ial politike parolema kaj amuzsiz aŭdi ĉion ktp kiel normale
kaj ni revenis hejmen kaj mi iris en ĉambro volis kandidatiĝi pri laboro ne eblis koncentriĝi pri io ajn kaj mi manĝis ankoraŭ ne helpis do ni revenis al unua parto de mia skribaĵo kaj post tio mi entajpis satanon (ne la esperanta politikaĵo sed la besto la diablo) kaj mi spektis per medita metodo dum la plenaj ses minutoj tion sen apenaŭ fermi la okulojn kaj post tio mi sendis mesaĝon al geamikoj ke mi ĵus meditis pri tio kaj sentis min iom konfuzita sed iris en liton kaj eniris la joganidran staton iom kaj blovegis imagante ke mi fajron blovas unue preskaŭ perforte kontraŭ malbonuloj kaj tuj la kolero foriris sed post iom da tempo da granda malamego kuranta tra mi kaj tie mi sentis tiun malan staton ĉar mi ne estas malluma homo mi ne ofte vere iras en la profundajn pro mia iom tro komforta vivstilo kaj neatakeo kaj tiel plu
kaj post iom da tempo mi eksentis la elektron en la aero kaj mi sentis la povon iranta tra miaj fingroj kaj mi povis iom movi formojn en la aero kaj iris mi al la kurejo por akiri akvon sed mi en la malpuran tason akvon enverŝis kaj tre malrapide kaj aŭdis sonojn iom konfuziĝis ĉar ne sciis ĉu iu estas tie aŭ kio damne ajn sed en la akvo mi unue ivdis ĝin kirli kaj poste estis lumo respegulita tie sed ĝi ĉiam moviĝis kvankam la lumo ne moviĝis kaj eble miaj manoj sed ne tiel kaj ĝi ekspinis kaj apsektis kiel fiŝi kaj monstro flamanta ĉien kaj ĝi havis VERAN POTENCON kontraŭ la akvo kaj la akvon mem kirligis
kaj mi pensis ĉu iu envenus la ĉambron ĉar mi estis en tute elĉioejna stato kaj iom timis vidi iun ĉar mi ne sciis kiaj estus miaj emocioj se vekuta el tiu stato mensa kaj poste mi konstatis ke ĉio ĉiuokaze estas nedaŭra kaj ne gravus kaj ĝi pli fortege kirlis kaj mi vidis kaj ke ĝi estas iluzio ne ekzistanta kaj ke ĝi estas tie vere forta por mi inspiranta min kaj poste ĉio tio ĉesigcis sed mi aŭdis la sonon de la nado iom kaj eksentis parton de la ĉambro kaj spektis la fridujon kaj ekspektis ĝin tra la tria okulo por ke mi povu havi intuicion kaj petis al diablo tion kaj poste mi skepsektis ĝin kaj volis farbi ĝin do sukcesis ĝin retfarbi per mia cerbo flave jen kaj maljen kaj finfine jees kaj post tio ĉio ĉesiĝis kaj mi iris reen ĉi tien komputilen kaj estis normala kaj provis kandidatiĝi pri laboro sed ne kapablis ĉar ne sciis kion faras kaj ankaŭ aŭskultis bluzan muzikon vere bonegan kaj mi reaŭdas la sonon de la nado en mia orelo do gekaraj mi ĝisas vin xxxxxxxxx

Theme Park evil geniuses

I was shocked to read today that even theme parks have been affected by the information released in wikileaks.
It was discovered that a mafia boss by the name of Il Parcabarba (Parkbeard) had been recruited to the sicilian mafia after he was shown to be very competent at covering up illegal activity, including fraud, drug selling, trafficking mermaids and generally being a bloody nuisance to the law. However, why this is included in wikileaks is still open to debate. Julian Assange declined to comment at this stage, but it is believed by several prominent media analysts that perhaps a link between the mafia, theme park evil geniuses and corrupt government officials will soon emerge.
Hopefully more will be revealed soon.
George Snodge

20jaraĝa

Saluton kara leganto,
mi nun skribas ĉi tiun blogaĵon, iom laca, ĉar estas ĵus post la dua matene, pro tio, ke mi atingis mian dudekan jaron en la vivo.
Mi do volis ion skribi, nenion memorindan farinte. Tio ne estas grava, ke mi ne vere festis mian naskiĝtagon. (Nu, mi ĉeestis feston de alia homo, sed tio temis pri tiu, ne pri mi.)
Anglalingve ekzistas tiu koncepto de teenager (homo kiu havas inter 13 kaj 19 jarojn), kaj tion mi jam trapasis. Oni povas diri ke tio nur temas pri iu jaraĝaro, sed en la kulturo de la angla lingvo, tio ankaŭ temas pri tiu socia personeco kun virtoj, eraroj, fortoj, malfortoj, laŭ kiuj oni atendas, ke tiajaraĝuloj agu.
Iel mi iom agis tiel laŭ mi, estante nematura ĉiam dum tiu periodo de mia vivo. Sed ankaŭ, mi neniam zorgis pri tiaj konceptoj, ekzemple mojoseco kaj mi neniam decidis 'ribeli' kontraŭ gepatroj aŭ socio ...
Ankaŭ dum tiu tempoperiodo, ŝajnas ke mi ne vere progresis socie. Nu mi progresis akademie, sed tio estas facila, ne bezonatas speciala streĉo. Sed, ekzemple, mi ne evoluigis gustojn, mi ne evoluigis certajn rilatojn, mi ne faris kelkajn aferojn.
Do, ĉu tio gravas al mi? Nu gravas laŭ tio, ke temas pri mi, kaj mi estas mi. Ne gravas tiurespekte, ke tiaj aferoj ne tro gravas al mi. Tamen, necesas ke mi skribu por malkovri ĉu gravas al mi, kio gravas al mi.
Nur verkante iun tekston, ne apartenontan al mi, povas mi scii kio gravas.
Ĉu gravas ke mi nun estas en mia dua jardeko? Mi ne certas.
Certe mi ne ŝanĝiĝos tuj. Mi sentas ekzakte same kiel hieraŭ. Mi ne povas pripensi tempon, kiam mi sentis min malsama de nun.
La sola malsameco inter miaj dudekaj jaroj kaj mia antaŭaj jaroj estas, ke mi devos labori, se mi antaŭ tiu ekdevo ankoraŭ ne mortinta estos. Do, miaj dudekaj jaroj estos la tempo kiam mi eliros la formalan edukadon.
Tio, mi supozas, povas esti konsiderata kiel granda ŝanĝo, certe pro tio, ke homoj ŝajne multe taksas aliulojn laŭokupiĝe.
Mi ne povas pripensi ion plian por skribi. Mi havas neniujn dezirojn aŭ esperojn por ĉi tiu jardeko.

Vivo pliboniĝas

Reekzamenoj regis mian vivon ĉisomere. Jes, reekzamenoj. Reekzamenoj? Kio estas ili mi min demandis. Kiaj estas ili? Neniam mi devos fari tion, mi kredis antaŭe. Mi tro diligentas, tro malstultas por lasi min fiaski. Mi estas prudenta, mi ĉiam sukcesas.
Nu, tio pravis kiam la vivo pli simplis lerneje, kiam mi nur devis zorgi pri studado, kiam min punetis pro nestudado gepatraj instruistoj, kiam mi ne devis zorgi pri mono, kiam mi ne agis praktike laŭ miaj etikaj kredoj, kiam mi ne sopiris al fari kelkajn aferojn.
Tamen, okazis.
Sed, kiel okazis?
Nu mi ofertu klarigon.
Honestdire mi ne antaŭĝuis fariĝi studento universitata. Estintus mi feliĉa resti hejme kun familio en mia malgranda malfremda urbo kie okazas nenio. Tamen pro la devo iel okupiĝi, pro tio ke en la tiama klimato sociekonomia, estis atendate, ke junulo studu en universitato, eĉ duono de la tiama junulo, kiel postulis la registaro. Kaj ankaŭ mi preferus studi ol labori.
Do, mi studis lerneje, planis kiel atingi la notojn necesajn, sukcesis pri ekzamenoj, IJKis dum la somero, poste plene pigris kaj jen mi komencis universitaton.
La unuan semajnon, tiun fifaman 'freŝulan semajnon' mi neklare memoras pro dormomanko troa ebrieco kaj multe da farendaĵoj enuaj, sed baldaŭ post tio mi eksciis ke mi ne tiel ŝatas la studentan vivon.
Mi ne dormis tiel bone, mi ne vere amikiĝis kun homoj kaj mi nenion komprenis en prelegoj, eĉ maltro dormis por vere kompreni. Do, finon de la unua semestro, mi tiel ege ĝojis esti hejme kaj mi tie apenaŭ studis.
La duan semestron mi fakte iom ŝatis. Mi iom studis (sed ne araban) mi partoprenis plurajn societojn, mi pliproksimiĝis al kelkaj homoj kaj mi sentis min tre sana pro aktiveco kaj ioma sportumado kaj eĉ feliĉa. Tamen, mi ĉiam subkonscie sciis, ke mi havos malfacilecojn, ke mia neprizorgado pri la arablingva studado poste revenos por hanti min. Do, ĉirkaŭ la fino de la semestro, kiam mi multege penis por plenumi devigan kurslaboron kaj ne povis vidi elirejon, mi stultan aferon faris, kiu rezultigis pseŭdoekkoramikiĝon kun problemozulino, iu kiu eĉ endanĝerigis mian cerban bonfarton.
Do, dum la tuta semestro, anstataŭ bone studi mi kvazaŭ dependiĝulo ĉiam retumis kun tiu ulino kaj progrese detruis la propran menson. Se iam mi babilis kun vi dum tiu tempo mi pardonpetas al vi, kaj se vi helpis min, mi ege dankas.
Iam dum la tria semestro mi sukcesis rompi la pseŭdoamrilaton kaj forigi ŝin el miajn kontaktojn. Sed tiam estis jam tro malfrue. Mi jam perdis tro da tempo kaj ne eblis regajni sufiĉe da tempo por ĉion sukcesi.
Finfine la ekzamenoj. Estis terura tempo, mi apenaŭ dormis, mi ne sufiĉe manĝis, mi kaŝis min de la socio, sed mi la plimulton sukcesis sufiĉe. Nur ne araba. Necesis en ĉiu ekzameno gajni almenaŭ kvardek elcenton de la notoj eblaj kaj por la tri ekzamenaj arablingvaj mi gajnis la sekvan: 40%, 38% kaj 24%.
Mi klarigu pri tiu ekzameno en kiu mi ricevis 24%. La antaŭan nokton mi pensis 'fek al ĉio' kaj decidis aĉeti tearon kaj malmultekostan kafon el supermerkataĉo. Mi intencis la tutan nokton studi kaj dum kelkaj horoj mi trinkis eble 8 tasojn da teo kaj kafo enmiksitaj. (Sciu ke mi apenaŭ trinkas kafeinon). Eble mi trinkis 12, mi ne certas.
Sed la sinsekvo estis ke mi freneziĝis en mia ĉambro kaj ke kiam iuj min invitis studi kun ili en la biblioteko, mi kuris tien senpiede nokte kaj simple sidis kun ili kaj min devis ĉesi ridi.
Kiam mi alvenis ĉambren mi provis dormi sed vere ne dormis. Do mi tute ne estis preparita por mia ekzameno matena. Mi ankaŭ forgesis skribilojn, do iris vendejen por aĉeti skribilaron, sed havis problemon. Kiam mi unuafoje metis karton en la monaĵeltirejon, la maŝinaĉo glutis ĝin. Do, ĝenetita virino devis ĝin redoni al mi. Nek funkciis la dua maŝino sed feliĉe jes la tria. Do mi eniris vendejon, trovis bezonataĵon kaj atendis en vicon. Poste mi reeniris la konstruaĵon, fakte la studentan sindikaton, kie okazis pluraj ekzamenoj. Do mi atendis kun amaso atendanta eble timetanta kaj post iom da tempo mi konstatis, ke neniu samekzamenano estas tie. Do mi supreniris kaj finfine kuraĝis eniri la ĉambron kaj eksciis ke tie jam komenciĝis la ekzameno farenda de mi. Mi ne scias kiom mi malfruis, ĉu dek-kvin aŭ tridek minutojn sed certe, tio iom malhelpis.
Poste ekzamenoj mi feriumis kun familio kaj esperantumis en Bristolo. Tamen, reveninte universitaten mi fartaĉis, apenaŭ manĝis, tro retumis, faris nenion ĉiam solis. Do fine de la semestro mi iris hejmen sciante ke mi malsukcesis pri mia unua jaro la tiel nomata facila jaro de unviersitato, kie ĉiuj amuziĝas, escepte ke mi apenaŭ amuziĝis nur fartaĉis.
La unuan semajnon hejme mi ĉeestis laŭ rekomendo de konatuloj marksisman festivalon. Almenaŭ mi ion faris kaj trovis la ideojn interesaj, sed ankoraŭ tie mi estis plia eksterulo kaj eble mi ne bezonis ion akademian fari kun tiom da obsedemuloj, kiuj scias. Mi ne fiparolas pri ĝi, sed eble ne estis la plej bona elekto, speciale ĉar formanĝis multe da mia mono.
Do inter tio kaj la ekzamenoj mi simple provis studi. Mi ĉiam tro retumis, sed ĉiutage studis studis. Dum longa tempo mi neniom progresis, sed finfine mi ien atingis. Sed mi ankoraŭ malfeliĉis, mi preskaŭ denove ekpseŭdorilatis, sed feliĉe ne, mi ne tiel plu stultis kaj almenaŭ ni feriumis en Hastings en feriejo Pontins, kiu krom studado, kiu fakte iom satigis, tre amuzis.
Finfine la ekzamenoj, mi bone dormis mi iom sentaĉis pri la unua sed ŝatis la duan. Mi poste esperantumis en Edinburgo, kio al mi ege plaĉis.
Reveninte hejmen mi denove pigris, nenion faris, multe retumis, estis ĉiam laca. Mi iomete aktivis politike, sed fakte neniam vidis amikojn, kio eble ne tiel bonis.
Tamen nun mi havas rezultojn kaj mi ne certas kion pensi.
Mi ĝojas ke mi ne devos eniri la teruran mondon de laboro, sed samtempe plej eblas ke mi fuŝos la duan jaron, sed mi devas certigi ke tio ne okazos.
Jen miaj du sukcesiloj: unue mi scias ke mi ne ŝatas tiel pigri, ke multe pli satigas sukcesi pri studoj laŭ mia plej bona kapablo ol pigri kaj nenion fari.
Due mi estas nun prezidento de verdpartia societo kaj mi respondecas pri ĝi. Celon mi havas starigi aktivigi la societon agi politike kaj eble starigi lokan partion en la urbo.
Do jen mia vivo en kelkaj vortoj.
Miaj blogoj enuas, sed jen mi skribis ion.
Malfek al mia vivo!